Este é o mellor final que se pode imaxinar. Rematar unha intensa tempada de tres semanas nun teatro que está a 600 km. da túa casa e facelo coa sala ateigada, con tanta xente pedindo unha prórroga para poder ver o espectáculo, con chamamentos anónimos a non perderse esta obra, coa complicidade de persoas que nunca antes te viran, coa emoción de sentir como esa cuarta parede de cristal que construimos intencionadamente se vai derrubando diante dos teus ollos, coa certeza de que o teatro ten unha capacidade extraordinaria para facernos sentir como propias historias que son alleas. Marchamos reforzados por non ter pasado desapercibidos, reclamando unha vez máis a atención para a cultura que se fai máis alá desta cidade.