Falar en público dun feito traumático da túa vida non é doado. Polo menos non para min. Pero se ves que facelo pode mudar a realidade e que de pronto comezas a sentir que algo se transforma dentro de ti, entón sacas forzas para chegar ao final e poder completar esa metamorfose.

Comezamos a traballar en "Anatomía dunha serea" o tres de agosto de 2017, ese día tivemos a primeira reunión e eu sentíame feliz e chea de forza por contar a miña historia. Escribía nun diario " Daquí nun ano estarei contando no escenario o que pasou naquel paritorio". Anotei que tiña moitas dores na miña cola de serea e que me custara moito ir e vir da casa ata Compostela, pero abríase ante min un novo camiño que a día de hoxe é o que quero transitar por sempre, o da denuncia, o de utilizar a escea como medio para o cambio, esta vez sen ambaxes.

Na foto que ilustra estas letras estou expresando o que é para min a maternidade, sen querer, pois realmente estaba medindo o plano para facer un videopoema, pero ninguén o imaxinaría ao ver a unha muller cun bebé e un tendal diante. Diso se trata, de xogar e ir máis aló.

Faltan dous meses para a estrea do espectáculo, marcho agora a  poñerme en salmoira.