Sigamos revisando a historia. Nos albores dos ananos habia unha idea de escenografía que consistía en construir un teatriño que servise de escenario dentro do propio escenario. Un teatro a escala coas súas bambalinas, patas, telón de boca, tremoia, etc. dentro do cal se representarían os números. E fóra do cal tamén pasarían cousas: o público podería ver os cambios e as transicións dos propios actores e actrices dun lado a outro e as subidas e baixadas dos diferentes telóns escenográficos que tamén se pensaba que podía haber. Era bonito. E se non botádelle unha ollada ao esbozo analóxico de, unha vez máis, Carlos Alonso.