Rede Nasa

Combina os criterios de busca para atopar ese material que estás procurando


Consulta toda a programación de Rede Nasa

señoras bravas
Fotos

As Fillas Bravas

Chévere estreou esta peza na Mostra Internacional de Cangas 2014, dentro do programa Mulleres en Acción. No mes de outubro de 2014 iniciou a súa xira por Galicia e dous anos despois superará xa as 70 funcións.

As fillas bravas son tres mulleres que tocan e cantan o que lles peta como antes fixeron a súa nai e a nai da súa nai, porque todas son fillas do vento, mulleres de andar a pé do toxo, orgullosas de vir de tras da silveira, cantoras dunha estirpe de voces furtivas que berran entre raposos.

En escena: Patricia de Lorenzo, Mónica García, Arantza Villar. Dramaturxia e dirección: Xron. Escrita: Manuel Cortés. Adestramento musical: Inés Portela. Caracterización: Fanny Bello. Técnica en igualdade: Raquel Piñeiro/Promove. Comunicación: Xana García. Produción executiva: Patricia de Lorenzo. Unha produción Chévere, co apoio do Concello de Teo e Agadic. Agradecementos: Carme Hermida, Mercedes Peón, farmacia Díaz Méndez, Emilio Iglesias Moda.

Con esta peza Chévere segue a explorar as posibilidades dun teatro con perspectiva de xénero, dando continuidade a traballos que cuestionaron a rixidez dos xéneros (Testosterona), que reivindicaron as voces silenciadas dunha forza de traballo feminina que segue levantando imperios económicos na era da globalización (Citizen), que promoveron unha lectura crítica dos valores machistas que transmiten as cancións románticas (I’ll be watching you). Nesa liña de traballo, As Fillas Bravas veñen para reafirmar modelos empoderados de muller, vencellados a expresións culturais tradicionais que agochan berros emancipatorios e cantos de rebeldía insospeitados.

As Fillas Bravas é tamén un traballo de investigación sobre a sexualidade, as relacións de xénero e os roles da muller na sociedade tradicional que aparecen reflexados nas coplas do cancioneiro popular galego, para o que se fixo un traballo de procura, escolma e adaptación de textos de transmisión oral publicados desde a segunda metade do século XIX.

 

As Fillas Bravas é un espectáculo para todos os públicos, pero xa temos comprobado que ofrece un aproveitamento lúdico e pedagóxico especialmente axeitado para dos segmentos de público moi interesantes á hora de crear e formar novos espectadores:

-Rapazas e rapaces entre 14 e 18 anos. A obra ten unha montaxe moi sinxela que permite actuar en aulas e salóns de actos de calquera instituto de ensino medio ou formación profesional. Para este tipo de funcións, ofrecemos unha unidade didáctica para uso dos docentes interesados que achega moitos materiais e recursos para traballar nas áreas que fundamentan a obra, como a igualdade, a educación afectivo-sexual e a prevención da violencia machista (libros, artigos, vídeos, músicas, planes de igualdade, webs, blogs, etc.), ademais de propoñer e describir unha serie de actividades para desenvolver nas aulas. Tamén se ofrece a posibilidade de realizar un obradoiro despois de ver a obra.

-Maiores de 65 anos. A obra está protagonizada por tres mulleres maiores que provocan a empatía deste tipo de público, ofrecéndolle especialmente ás mulleres unha boa dose de autoestima. Pola sinxeleza da montaxe, a obra tamén pode adaptarse a espazos non especificamente teatrais, como centros cívicos, residencias e mesmo patios e cubertos de casas particulares. Ofrécese a posibilidade de realizar un coloquio ao rematar a función, moderado e animado por persoal especializado.

As músicas usadas no espectáculo están inspiradas en cantos tradicionais recollidos en diferentes lugares de Galicia. Entre eles, "Pandeiretada" gravada no primeiro disco de Radio Cos e "Danza de Cerdeira", gravada no primeiro disco de Leilía.

1 comentarios

Chévere
Chévere: Do Facebook de Afonso Becerra: Veño da estrea, na Salason Cangas, d'AS FILLAS BRAVAS. Un magnífico traballo de transformación interpretativa das actrices Patricia de Lorenzo, Mónica García e Arantza Villar, en tres mulleres do rural de idades e pensamentos avanzados. A través da revisión dunha escolma de cantos populares, coa axuda das pandeiretas e das culleres, practican un empoderamento da muller, tanto no que atinxe á sexualidade como no que respecta á xestión da vida en xeral. Os comentarios desinhibidos e as cancións que ispen as relacións entre mulleres e homes, xunto ás actitudes aparentemente espontáneas e libres, fan as delicias do público. O humor verde revélase de xeito explícito e atrevido unhas veces e outras a través do xogo e a reflexión sobre as metáforas e os símbolos que nas cancións populares agochan as mensaxes máis impúdicas. Todo para reivindicar o poderío e o vitalismo da muller, cuxas ansias de autonomía e liberdade xa latexan nas letras das vellas cancións. As tres mulleres, como Rosalía, non cantan as pombas e as flores... senón aquilo que lles proe e que lles peta. "Daquelas que cantan ás pombas i ás frores todos din que teñen alma de muller; pois eu que non as canto, Virxe da Paloma, ...............¡Ai!, ¿de qué a teréi?" Como As Tres Gracias hai nelas ledicia e forza indómita. O espectáculo son elas tres cara ao público contando e cantando. As actrices constrúen tres retratos sociolóxicos da muller rural valente e saben recoller o "gestus" que aglutina a súa idiosincrasia, pero, ademais, interprétanas singularizándoas e volvéndonolas reais e auténticas.