Rede Nasa
Amores Prohibidos 2.0
¿Como sería Romeo y Julieta si los protagonistas fuesen unos chavles que viven en Boiro en el 2012? ¿Podrían vivir su amor con el conflicto lingüístico de fondo? ¿Es posible hacer una obra de teatro sin escenario, usando solamente la web y las redes sociales? Amores Prohibidos 2.0 ha intentado responder estas preguntas y poner en escena un clásico actualizado y adaptado al mundo digital. Aquí puedes ver lo que pasó en la vida de Romero y Xiana del 23 al 27 de abril, seguir las conversaciones y las interacciones con los personajes. Saber más.
En escena
-
Xiana:
Xa estou na casa. Veño do posto da Gharda Sivil, que me estivo mareando con mil preghuntas e sermóns sobre os perighos do alcol, das redes sosiais e non sei que máis lerias. O caso é que me devolveron o móbil e xa estou outra ves conectada de todo. Non podo aghardar máis para ver a Romero. Por favor, que se poida quedar en Boiro, porfaporfaporfaporfaporfa...
-
Xiana:
Ola, amighos. Onte fixen moitas parvadas que non debín faser, e unha delas, a primeira, foi suisidarme de internet. Volvín para ver as vosas mensaxes, e houbo un vídeo que me emosionou espesialmente. A estas alturas xa debedes saber cal é. Esta é a miña resposta.
-
Xiana:
Xa estou na casa, miña nai está un pouco mosqueada porque é tarde, e ademais veño pingando pola choiva... Pero dame ighual, aínda non baixei da nube de onte. Subín aínda máis se cabe. Por serto, o véxovos moi pouco atentos ao xogho que vos propuxen. Queredes saber con quen estiven?? Pois si, confésoo, fun dar unha volta en moto cun vello amigho de Ribeira que se chama Jonathan París...
-
Ana:Creo que despois disto de Jonathan (!) imos ter que falar un cachiño, nooon?
-
Baldo:
Jonathan que?? Xia, faltaches á asemblea, xa che vale. Mandeiche un mail contándoche o que falamos.
-
-
Xiana:
Para selebrar os meus 15 anos meus pais trouxéronme comer ao Miramar. Como me ghusta este sitio! E tamén me fixeron reghalos... ♥♥♥
-
Xiana:
Miña nai fixo as fotos co teléfono novo que ten. :)
-
-
Xiana:
Estou en clase de tecnoloxía, por fin puiden conectarme!
Onte coa emosión esqueseume poñervos este vídeo do que para min foi o mellor momento da festa: cando cheghou Tonhito de Poi. Tamén me daba un pouco de verghonsa ensinárvolo porque saio chorando como unha parva... Pero grasiñas a Sara por ghravalo, para min é un recordo que ghardarei sempre. E a Tonhito... non teño palabras. Lástima que xa marcharan algunhas das miñas amighas cando cheghou. Pero aí o tendes, non o soñei.
Eu quero estar namorada de vosé! Viva o amor!!!
-
Ana:Eu a pouco máis nin o dou presentado... Foi realmente xenial. :D
-